ΕΛΠΙΔΑ

Με ευωδιές των γιασεμιών σκορπίζεται ελπίδα,
μοσχοβολά, τριγύρω μου, παρότι δεν την είδα.
Το χάδι της ανέσπερο, αμάραντ' η μορφή της,
Xριστέ μου, ύψωσες Σταυρό σε κάθε μια κορφή της;

Στου πονεμένου τα φτερά τη θλίψη καθαρίζει,
αχτίδα μες στο σκότος του, το μέλλον του φωτίζει.
Το φέγγος της ολόγιομο, σαν Παναγιάς την όψη,
μια λάμψη: ρίμα Σολωμού˙ γνωστή θυμίζει κόψη.

Κολόμβε, πότε, μπάρκαρες μαζί της και με πίστη;
Στο μόλο, που προσάραξες... μια Νέα Γη εχτίστη.
Τη δύναμη τού Άτλαντα κουβάλαγες στα στήθη,
με ιστορία γκρέμισες τα όσα λέγαν μύθοι.

Το Ακρωτήριο την Καλήν Ελπίδα αγκαλιάζει,
σαν μάνα μοιάζει, που παιδιού διαλύει το μαράζι.
Βαπόρια ανεμίζουνε της λύτρωσης παντιέρα,
σινιάλο στέλνει με καπνό: χαράς η τσιμινιέρα.

Ελπίδα, στάθου να χαρείς, σαν ήλιος στη ζωή μου,
με οξυγόνο τόνωσε πνοές μες στην ψυχή μου.
Παρούσα να 'σαι δίπλα μου, ασπίδα μου και δόρυ,
ποτέ σου, μη με αρνηθείς... Θεόσταλτή μoυ Κόρη!

Κουμέττος Κ.
(5-1-2012, Λευκωσία)