ΘΡήΝΟΣ ΛύΡΑΣ ΚΑΙ ΛΑΟύΤΩΝ

Η μικρούλα γειτονιά σου ―βάρκα με τα όνειρά σου,
όρτσαρες μες στα πελάγη, ψάχνοντας για την ξηρά σου.
Περιστέρια τα κουπιά σου, δυο φιλιά πανιά στη μνήμη:
το 'να κύρη απ' την πλώρη, τ' άλλο μάνας απ' την πρύμη.

Παραμύθια με γοργόνες στην ψυχή σου -την παιδούλα-
μες σε πέπλα ο χορός σου, κάθε χάραμα/αυγούλα,
πριν το δέρμα σου στεγνώσει, πριν στο Χρόνο ρυτιδώσει˙
αγνοούσε την οδύνη, που 'χε για να ανταμώσει.

Της καρδούλας σου η ζύμη είχε κάρδαμο, κανέλα,
μίλαγες... σκορπούσαν λέξεις την ολάνθιστή σου τρέλα.
Μοσχοβόλαγε ο τόπος, σαν αγνάντευες το αύριο,
είχες ύφος όλο νάζι˙ λυρικό, θαρρώ πινδάρειο!

Μύθους άρμεγες στο τζάκι με διδάγματα Αισώπου,
μάθαινες Καινής Διαθήκης... λόγια Κύριου Θεανθρώπου,
μέλισσες υφαίναν μέλι -αργαλειός τους η κυψέλη-
κ' ήλιος έσβηνε στη δύση... παρακάτου ανατέλλει!

Ξεχασμένο χθες στο τώρα˙ χώρα άφαντη σε χάρτη,
που τη διέλυσε, αιφνίδια, καταιγίδα κάποιου Μάρτη.
Ψέμα ήτο ο Θησέας, Οδυσσέας, Σταχτοπούτα˙
ας θρηνήσουμε με λύρα. Συνοδεία της; Λαούτα!

Koυμέττος Κ.
(12-2-2012, Λευκωσία)