ΔΑΦΝΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Mέσα στα μάτια σου ο κόσμος χωράει,
κάθε τους κοίταγμα, σαν μέλι που στάζει.
Σύμπαν συστέλλεται˙ εσένα ποθάει!
Δέσμιο στις κόρες σου! (Γλυκά, σου φωνάζει).

Χείλια/ορίζοντας μοιράζουνε πάθος.
Ραίνουν χρυσάνθεμα! Λες, να 'ν' οφειλή τους;
Όλα για 'σένανε κι ας γένει το λάθος,
δώρο θα στα ’δινα, για ένα φιλί τους.

Φρύδια σου; Γέφυρες σε ίριδες/λίμνες,
όνειρα σκέπασαν με λήθης κουβέρτα˙
σκάφανδρα φόραγαν οι δύτες σε πρύμνες,
όμποε θλίβεται σε σόλο κονσέρτα.

Να 'ταν τα χέρια σου: κουπιά στο κορμί μου,
να 'ταν τα πόδια σου, τριγύρω μου, ρέλια,
θάλασσας να 'σχιζε το κύμα ορμή μου,
φύτρα στα βάθη σου να σπέρνανε χέλια.

Άρπαξ' τη σκέψην μου και σάλιωσ' την όλην,
όσα, που ζήταγες σ' εμέναν τα βρήκες˙
ρίξε τα τείχη σου να μπει μες στην πόλην,
δάφνινος έρωτας... με πύρρειες νίκες!

Κουμέττος Κ.
(2-11-2011, Λευκωσία)