ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Όσα μαζί δε ζήσαμε, στα όνειρα τα ζούμε,
πάμε στο χθες, αγάπη μου, για ν' απολογηθούμε.
Όσα μαζί δε ζήσαμε˙ ριγούν, για μας πονάνε,
μες στις καρδιές ολάνθιστα τριαντάφυλλα σκορπάνε.

Όσα μαζί δε ζήσαμε, σαν φυλαχτό κρατούμε,
έτσι, εμείς, αγάπη μου -πες τους το- αγαπούμε.
Όσα μαζί δε ζήσαμε, το αύριο μας ορίζουν,
τα μάτια σου αμάραντο ροδόσταγμα δακρύζουν.

Όσα μαζί δε ζήσαμε, ταξίδι χρόνων πίσω,
νέκταρ από τα χείλια σου˙ αχ, να 'ταν να τρυγήσω.
Όσα μαζί δε ζήσαμε, σαν τύψεις μάς κυκλώνουν,
στιγμές γλυκές, που ζήσαμε, οι μνήμες βαλσαμώνουν.

Όσα μαζί δε ζήσαμε, στο μέλλον καρτερούνε,
σ' ένα βαγόνι τού συρμού, επάνω ν' ανεβούνε.
Όσα μαζί δε ζήσαμε, ραντίζουμε μ' ελπίδες,
τ' αστέρια μοιάζουν στη νυχτιά, μικρές πυγολαμπίδες.

Όσα μαζί δε ζήσαμε, κανένας δε θα ζήσει,
ήλιο ποθά ανατολή˙ μ' αυτός κοιτά προς δύση.
Όσα μαζί δε ζήσαμε, δικά μας, πάντα, θα 'ναι,
τα όνειρα, αγάπη μου, ξυπνούν... μα δεν ξεχνάνε!

Koυμέττος Κατσιολούδης
(31-10-2011, Λευκωσία)