Ο ΚOΡΜΑΚΙΤΗΣ ΜΟΥ! 

Ό,τι πιότερο ΑΓΑΠΗΣΑ κι ό,τι πιότερο ΑΓΑΠΩ!

Ο Κορμακίτης μου, η γη μου, η θάλασσά μου,
ο δικός μου ανυπότακτος κόσμος,
τα δικά μου παιδικά χρόνια,
η ιδιοσύσταση της καρδιάς μου,

η ψυχή μου διαμοιρασμένη σε κάθε του μονοπάτι,
σχοινιά, δάσος, κάμπο, περιβόλι, λόφο,
χαρουπιά, ελιά, πορτοκαλιά, λεμονιά...

η ψυχή μου διαμοιρασμένη, ταπεινά,
σε κάθε σταυρό Μαρωνίτη,
που είναι υψωμένος στο αναπαυτήριο των ψυχών του
κι από κάτω κοιμάται άξια και περήφανη
μια συστάδα ολόλευκων κοκκάλων των δικών μου προγόνων.

Αυτών που γεννήθηκαν κι απέθαναν στη γη τους
κι ο ιδρώτας τους σεργιανίζει, ανελλιπώς,
κάθε χάραμα με το πρωινό αγιάζι

τους αιθέρες του δικού τους Κορμακίτη!

Koυμέττος Κ.
(12-2-2007, Κορμακίτης)