Ο ΚόΣΜΟΣ όΛΟΣ... ΞΕΝΙΤΙά

στους γονείς μου (†)

Πεντάρφανο τον καημό,
τον κουβαλώ στα στήθια,
δε θα βρω -ξέρω- λυτρωμό,
αχ, της ψυχής αναπαμό,
αυτή 'ναι η αλήθεια.

O κόσμος όλος... ξενιτιά
και δίχα φως η μέρα,
πού 'σαι, μανούλα μου, γλυκιά...
ζάχαρη μες στην αρμυριά.......
κι εσύ, καλέ πατέρα;

Αντιλαλούνε τα βουνά
στο χνώτο τής κραυγής μου,
τα πάντα -πλέον- αδειανά,
παντού, τριγύρω... ερημιά,
στο δρόμο τής ζωής μου.

Κουμέττος Κ.
15/10/13 - 1:29 π.μ