εΡωΤιΚό ΠαΡαΛήΡηΜα Α'

παραλήρημα νιότης
καπνίζουν παράγκες
ένοχες
παντοτινή θλίψη
μωρές κυρίες
με κοιτούν εναλλάξ
ελπίδες
τρυγούνε αμπέλια
φρούδες ελπίδες

το ψύχος με λιώνει
ηλιοστάσια μετέωρα
καραδοκούν
τραυλίζω -φιλεύσπλαχνα-
διακεκομμένες σ/κ/έ/ψ/ε/ι/ς μαζί
κι εσύ πίσω μου
σε κοιτά -ερωτικά- η σκιά μου
σ’ αγαπώ;

τώρα δεν είμαι
όλα ολισθαίνουν
μικρές οπτασίες
πλανήτες φρουτοχυμών
βιταμίνες
κολλαγόνα
σκόρπια, εδώ κι εκεί
σκόρπια

αναλλοίωτη τρέλα
πέρδικες σιαμαίες
σκοτεινή βουβαμάρα
παρανοϊκές ερυθρές πιτζάμες
θλιβερά ανοργασμικά μακαρόνια
βουλιμία, βουλιμία

εΡωΤιΚό ΠαΡαΛήΡηΜα β'

παρτίδες σκακιού
άνανδρες βασίλισσες
ηλιοβαμμένοι
όλοι
ταυρομαχίες αναίμακτες
όχι
κεντρικός οδικός άξονας
κέδροι, κέδροι

προδόθηκαμε όλοι
μονάχα στη σκέψη σου
κανένας πουθενά
όλοι
κι εσύ ακόμη
σβήνουν κεριά
αγιασθήτω

εΡωΤιΚό ΠαΡαΛήΡηΜα Γ'

κρυώνω
ψυχορραγώ μονόφθαλμα
«τυφλός για σε κι αποστάτης», σου λέω

«καρτέρα με, ναι
στο κατώφλι σου
εκεί, ναι
καρτέρα με»
μου είπαν ότι σου είπα

«κυδώνια κωδωνόκρουστα
επώδυνα θα σαπίζουν
μετ’ εμού εκεί»
σου λέω τώρα

καμώματά σου απόμακρα
ονείρατα καχεκτικασπόνδυλα
θα γεύομαι ολονυχτίς
μοναχός μου; (διερωτούμαι)

πάρε μ’ ολόκληρο
ψίχουλο μη μου αφήσεις
-σ’ αγαπώ;
δεν ξέρω

τέλος
ως εδώ
-λες ή λέω;

μαζί σου κανείς
κι η σκιά σου εδώ
στο πουθενά
μαζί μου

Kουμέττος Κατσιολούδης
(11/4/2002, Λευκωσία)