MADAMA BUTTERFLY

Αγίνωτες στιγμές˙ γιομάτες Θεία Χάρη,
ο Πλάτωνας μεθά, πριν έρωτα σταμπάρει.
Συν δυo δεκαεφτά ετών τα όνειρά μου,
την κάθε σου ματιά ζυγιάζω στην καρδιά μου.

Σου γίνομαι σκιά˙ ξοπίσω σου, μπροστά σου,
αυγές και δειλινά απλώνομαι, μακριά σου,
μα μ' ένα "σ' αγαπώ", σα φτάνει μεσημέρι,
μικραίνω για να μπω εντός σου, σαν μαχαίρι.

Ιδέα μου κι ορμή: να νιώσω την ψυχή σου,
κι ας φαίνομαι πληγή -επάνω- στο κορμί σου˙
γνωρίζω, μ' αγνοώ: Madama Butterfly,
με θλίψη με θωρεί κι ευτύς με προσπερνάει.

Suzuki, μην αργείς, για φέρ' της τον Dolore,
πεθαίνει η τιμή, καθώς χαθεί τ' ονόρε˙
σπαθιού επιγραφή, ζητάει χαρακίρι,
το μέλλον... αδειανό, χωρίς νερό ποτήρι.

Φθαρτός, παροδικός, δε μου 'σαι να το ξέρεις˙
καθάρια θα σ' το πω: "Aν έρθεις, μη μου φέρεις:
την πρόσκαιρη χαρά, αυτήν που ραίνει δέρμα,
αν έρθεις μια φορά, να έρθεις δίχα τέρμα!".

Aισθήσεις μου κρεμώ, τα πάθη υποστέλλω˙
και γράμμα στο Θεό -αντρίκιο- Τ' αποστέλλω:
"Πατέρα μου, ακούς; Tο ήμισύ μου βρήκα˙
για δώσ' μας την ευχή: Aθανασίας Προίκα!".

Koυμέττος Κ.
(6/7/2012, Λευκωσία)