ΨΥΧΗ

Να σε ρωτήσω, βρε ψυχή: "Tι κάνεις μες στο σώμα;".
Aν γεύεσαι Κολάσεως ή Παραδείσου χώμα;
Τα βράδια όταν κοιμηθώ, πού πας και με αφήνεις;
Ρωτώ αν βγαίνεις για ποτό, τον πόνο ν' απαλύνεις.

Οι μέρες είναι βρώμικες, χωρίς λουτρό περνάνε,
οι πλείστοι λένε ψέματα κι οι 'πόλοιποι ξεχνάνε.
Αντάμα, ανταμώνουμε στημένα πανηγύρια,
αθώο, πια, τον ένοχο, τον κρίνουν δικαστήρια.

Συνομωσίες, αρπαγές, θωρούμε και θανάτους,
το κέρατο μάς το πουλούν με τίτλους πιπεράτους.
Συναίσθημα αφαίμαξε απ' όλους η εικόνα,
σαράντα μέρες είν' πολλές˙ βαριέται η λεχώνα.

Αναρωτιέμαι, βρε ψυχή, πώς λύτρωση θα βρούμε;
Στα πάντα, σαν κροκόδειλοι... δακρύζουμε, πονούμε.
Και σαν θα έρθει η στιγμή διαλέγουμε: "συμφέρον!",
τα όσα προκηρύτταμε, στ' ανάθεμα αιθέρων.

Στο θέατρο που παίζουμε, οι ρόλοι μας πλεκτάνες,
σε πεζοδρόμια τής ντροπής γυρνάμε σαν πουτάνες˙
σαν κίναιδοι μ' αχρείαστο στα σκέλια μαραφέτι,
το σάλιο μας: βενζίνη μας˙ κι αμάξι το ρουσφέτι.

Γι' αυτό σου λέω, βρε ψυχή: "Bρε ΑΙ-ΣΙΧΤΙΡ, γαμήσου!",
αυτή που ζεις, για χέσιμο, βρε είναι η ζωή σου.
Σε όσα παρακολουθείς, πρωταγωνίστρια είσαι,
βρε άιντε και παράτα μας˙ το ξέρεις: "ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΣΑΙ!".

Κουμέττος Κατσιολούδης
(14/7/2011, Λευκωσία)