AX, ΠΑΙΔί ΜΟΥ... ΑΧ, ΨΥΧή ΜΟΥ...

Τα μαλλάκια σου χτενίζω
μ' αστροπλούμιστη χτενιά...
κ' ύστερις σε νανουρίζω
δίνοντάς σου δυο φιλιά.

Κι αν νεράιδες σε παίρνουν
σε φεγγάρια μακρινά,
πριν το χάραμα σε φέρνουν
στη δικιά μου αγκαλιά...

Αχ, παιδί μου... αχ, ψυχή μου...
χρυσοκέντητη αυγή μου,
η πνοή σου: η πνοή μου,
κάθε δάκρυ σου: πληγή μου!

Σα σε βλέπω με ανθίζεις,
ό,τι έχω είσ' εσύ...
τη ζωή μου την ορίζεις...
δείλι, βράδυ και πρωί.

Στην καρδιά μου σ' έχω μέσα,
σ' ένα θρόνο βασιλιά...
είν' η όψη σου γιατρέσα,
όαση στην ερημιά...

Κουμέττος Κατσιολούδης
(20/5/14 - 1:24 μ.μ, Λευκωσία)