ΕΣΧΑΤΟ ΡΑΠΟΡΤΟ

Στον "δάσκαλο"/μαρκόνη Νίκο Καββαδία

Πήγες σ' άλλα μέρη, μπάρκαρες, μαρκόνη,
τώρα -πια- η Greta συλλογιέται μόνη˙
ψάχνει για το χέρι με την Antzouletta,
κλαίει η γοργόνα, δίπλα κ' η μπαρκέττα.

Έσχατο ραπόρτο -τέλεψαν οι ρόλοι-
στέρεψε η άμμος απ' το μετζαρόλι.
Έδεσες σε porto κ' είπες σ' όλους: "Vamos!",
σε στεριά με Χάρο έγινε ο γάμος.

Φούνταρες στο δάκρυ -πάει η ευχή σου-
χάραξες στο Πούσι, Κόλια, την αφή σου.
Ξέμεινα στην άκρη, πέρναγε λεφούσι:
Χριστιανοί, Εβραίοι και δυο Σύριοι Δρούσοι.

Στίγμα σου: "Tραβέρσο" -κύματος η σχάση-
θα 'ν' η κάθε Βάρδια θύμησής σου στάση,
το λιμάνι χέρσο κι άγονο το βένθος,
ποιήματα μεθούνε˙ φάρμακο στο πένθος.

Δες να μας θυμάσαι˙ στο καλό, Μαυρή μας!
Μαραμπού, για σένα, ρέλια η στοργή μας.
Ξύπνα, μην κοιμάσαι, σπάσε την καδένα
κι έλα -ήρθε σήμα- τρέμει η antenna.

Κουμέττος Κ.
(14-7-2012, Λευκωσία)