ΜΠάΣΤΑΡΔΗ ΗΘΙΚή

Ανάπηρες θωρώ ψυχές -αδιάφορες- πατέρα,
τα όνειρά τους θρύψαλα, σπαράλια έχουν γίνει,
βούρκος, σκοτάδι... έπνιξε η νύχτα την ημέρα,
ελπίδα πάει στέρεψε απ' της ζωής την κρήνη.

Τα χείλια μας, πισθάγκωνα... τα έχουν φυλακίσει,
στα κυπαρίσια η σκιά, μονάχα, μας λυπάται,
να ο αγέρας, έντρομος, που τρέχει ν' αφυπνίσει,
αν έχει ένα κύτταρο, που σ' ύπνο δεν κοιμάται.

Tης θράκας ξέπνοη βολή με φόλα μάς ταΐζουν,
εντός μας να 'χουμε ντροπή, παπούτσια να κοιτάμε,
της περηφάνιας μας φτερά με μένος ξιφτερίζουν
κι εμείς ατάραχοι, γυμνοί... νεκροί; δεν αντιδράμε!

Ανάπηρες θωρώ ψυχές -αδιάφορες- πατέρα,
τα ψεύδη αποδέχονται, στο χέρι τους αργύρια,
το μεσονύχτι έφτασε, χωρίς την καλησπέρα,
η ηθική μας μπάσταρδη, προϊόν για πανηγύρια.

Koυμέττος Κ.
(14/2/2009, Λευκωσία)