ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει! Λύπες φέρνει και χαρές,
μα στο ζύγισμα οι πρώτες γέρνουνε πιο βαρετές.
Μοιάζει η ζωή ποτάμι κι οι στιγμές μας δε γυρνούν,
σ' έρωτα τους καταρράκτες θέλοντας και μη πηδούν.

Λευκοκέντητη αγάπη -ματωμένη μου πληγή-
δακρυσμένο μου παρτέρι κι άλγος μες στη χαραυγή.
Μέλι της αθανασίας ψάχνουν να 'βρουν ποιητές,
μ' αν δεν πάρουν το φιλί σου, δε θα το γευθούν ποτές.

Καρδερίνα Κατερίνα, η καρδούλα μου ριγά,
η λαλιά σου μ' ανασταίνει και τον πόθο μου τρυγά.
Καρδερίνα Κατερίνα, ήτανε για μέ γραφτό,
στην αγκάλη σου μια νύχτα, σαν παιδάκι να κρυφτώ.

Βασιλιάδες διψασμένοι, ταπεινοί προσκυνητές,
στο μπαλκόνι σέ προσμένουν αύριο, σήμερα και χτες.
Μιας ελπίδας το κλωνάρι μες στα χέρια τους βαστούν,
απ' του κήπου σου τη βρύση προσδοκούν νερό να πιουν.

Κάστρα χτίζουνε με τ' άστρα και μ' αγέρα πινελιά
ζωγραφίζουνε την Πούλια, τάχα με ανεμελιά.
Σου χαρίζουνε φεγγάρια, μύριους δύο ουρανούς
κι ανθοστόλιστα ζουμπούλια κι όσα σκέφτεται ο νους.

Κουμέττος Κ.
(2-9-2012, Λευκωσία)