ΚΑΛή ΑΝΤάΜΩΣΗ...

Επί ματαίω καρτερούν στημόνια για υφάδια,
σαν πόθοι ανεκπλήρωτοι, που σώμα δεν θα νιώσουν˙
αδιάκοπα, δακρύζουνε με δίχως χέρια... χάδια,
ανήμπορα δηλώνουνε τα λάθη να μπαλώσουν.

Καρδιάς μου έσω φυλαχτό; Πως μ' έχεις αγαπήσει!
Στα μάτια μου π' ορφάνεψαν, οι κόρες είναι στείρες,
η Πηνελόπη προσδοκά... πριχού ελπίδα δύσει,
υιός τού Λαέρτη να φανεί, να διώξει τους μνηστήρες.

Στην Ουρ -πατρίδα τού Αβραάμ- στον Τίγρη, στον Ευφράτη,
Σουμέριοι σ’ εκόσμησαν με όστρεο, σεντέφι,
το κάλλος σου εθαύμασε και της Σουμπάτ το μάτι˙
του Νάννα ταύρος φτερωτός διασχίζει μαύρα νέφη.

Βαρύ φορτίο κουβαλά με όσα δεν σου είπα,
αμέτρητα τα όνειρα, που λάξευα για σένα˙
για έλα, Φεγγαρένια μου, στην πόρτα μου και χτύπα,
ναυάγιο είμαι στη στεριά, μην ψάχνεις σε πυθμένα.

Αντίλαλος τού έρωτα μού στέλνει το φιλί σου,
τυφλός, εγώ, το ψιλαφώ... Θωμάς κρυφογελάει˙
αχ, ν' άγγιζα το μάγουλο -το τριανταφυλλί σου-
σαν Διόνυσος θα φάνταζα, που με κρασί μεθάει.

Καλή αντάμωση, λοιπόν! Το ξεύρεις, θα βρεθούμε!
Λειψές θα 'ν' οι αγκάλες μας, χωρίς η μια την άλλη˙
για χρόνια... λίγα ή πολλά στην πλάση αν χαθούμε,
στο περιγιάλι -το γνωστό- θ' αγκαλιαστούμε πάλι.

Κουμέττος Κ.
(18/2/2012, Λευκωσία)