BAΡΚΟΥΛΑ

Βαρκούλα παίζει στο γιαλό
με τον αφρό παιχνίδι,
απ' τον βυθό χαμογελάν
το μύδι και το στρείδι,

μαΐστρος κωπηλάτης της,
δυο γλάροι τα κουπιά της,
ο Ήλιος με αχτίδες του
στολίζει τα μαλλιά της.

Η θάλασσα -η μάνα της-
κι ο ουρανός ο κύρης,
αχ, να 'μουν στο πηδάλιο της
μικρός καραβοκύρης,

για τσάρκες μες στα πέλαγα,
σεργιάνι μες στο κύμα˙
ψυχή μου, πόσο θα 'θελα,
να σ' αρμενίζω πρύμα.

Γοργόνα, να σ’ αντάμωνα,
Θησέα κι Αμφιτρίτη˙
τον Ποσειδώνα, τον Cousteau,
Νηρέα κι Αφροδίτη.

Βαρκούλα, να με θυμηθείς˙
μη μου μπαρκάρεις μόνη,
μπας το γαλάζιο σου χαλί
αρχίσει να θυμώνει.

Βαρκούλα, στην αγκάλη σου
τα όνειρά μου πάρε
κι εσύ το φως σου δώσε μας,
καλέ σοφέ μου Φάρε˙

Σελήνη, τ' άστρα μάζεψε,
να γίνουμε παρέα,
τρελλό χορό να στήσουμε
μαζί με τη marea.

Koυμέττος Κ.
(10/10/2011, Λευκωσία)