ΜΟΥ 'ΠΕΣ ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ!

Μου 'πες θα 'ρθεις μια μέρα φθινοπώρου
κι ήμουν, εκεί, στων τρένων τον σταθμό,
φύσαγε αγέρας, σαν μια φωνή τενόρου,
που μελωδούσε σ' απάχικο ρυθμό.

Μου 'πες θα 'ρθεις μια μέρα φθινοπώρου
κι ήμουν, εκεί, για να σε καρτερώ,
είδα καπνό, για με χαράς... σαν δώρου,
που το ανέμενα, μέσα μου, καιρό.

Μου 'πες θα 'ρθεις μια μέρα φθινοπώρου
κι ήμουν, εκεί, στις ράγες, σαν τυφλός,
που προσδοκούσε, σαν έμβρυο ενός σπόρου,
μπας και φυτρώσει, για να ιδεί το φως.

Μου 'πες θα 'ρθεις μια μέρα φθινοπώρου
κι ήμουν, εκεί, σαν έφτασε ο συρμός,
πέρασαν, όλοι, στο μέσα άλλου χώρου,
μα 'γώ λειψός, ατάραχος, σκυφτός.

Μου 'πες θα 'ρθεις μια μέρα φθινοπώρου
κι ήμουν, εκεί, μα έλειπες, εσύ,
τώρα, πληρώνω και επιτόκια φόρου,
βάλσαμο βάζω να κλείσει η πληγή.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(16-9-2010, Λευκωσία)