ΑΠΥΘΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Τις εποχές αλώνισα να εύρω τη μορφή σου,
η Μοίρα μας γεννήθηκε γυμνή, χωρίς ψαλτήρι,
σαν γένεις όρος, δείξε μου: της έκστασης κορφή σου˙ 
τα χείλια μας αρμέγουνε φιλιά σε πατητήρι.

Σεντέφια είν' τα μάτια σου, οάσεις της ερήμου,
η νύχτα στέκει ξάστερη, το κάλλος τους θαυμάζει,
λαδώνεις με το σάλιο σου το άγονο κορμί μου,
με λούζεις φως, ανέσπερο, με το γλυκό σου νάζι.

Τα χέρια σου, παράφορα, ποθώ να με αγγίζουν,
το κάθε αποτύπωμα φυλάγω μες στη μνήμη,
τα χάδια τους: ροδόσταγμα, τα έσω μου ραντίζουν,
tattoo σου -πόθο σέρτικο- μου χάραξαν στην κνήμη.

Ασύστολα τα βράδια μας, κυρτώνουν τες ψυχές μας,
οπλές μας θρυμματίζουνε βαφές/μπογιές στους τοίχους,
αγρίμι ανυπότακτο μετρά τες αντοχές μας,
ο Verdi στο γραμμόφωνο καλύπτει άλλους ήχους.

Μπορεί να μην το ξεύρουμε το μέλλον τι μας κρύβει
(το αύριο ανήμπορο: να πει, ν' αποκαλύψει˙
τα χέρια του, σαν Πόντιος Πιλάτος, πλένει/νίβει),
μα στο παρόν τες σάρκες μας, καλά, έχουμε στύψει.

Απύθμενος ο έρωτας, πηγάδι δίχως πάτο,
στενάζουνε τα σώματα, αντάμα σαν δεν είναι,
σημάδι τύχης τράπουλας, θωρείς, μου δείχνεις: νάτο,
για πάντα στην αγκάλη μου, αν θες, μου λέγεις μείνε.

Κουμέττος Κ.
(17-9-2011, Λευκωσία)