KΡΙΝέΝΙΑ ΧάΔΙΑ

Των εποχών εναλλαγές σου,
ακούσιες, Χρόνε, διαταγές σου!
Μ' Ερμή φτερά -τ' αγγελιοφόρου-
κουνάς μαντήλι φθινοπώρου.

Χιονιάς συνθέτει παγωμάρα,
μ' αειθαλών χορδών κιθάρα.
Ωδή λευκού χιονιού μάς στρώνει,
απ' το χωράφι ως τ' αλώνι.

Το ριγηλό σου βοριαδάκι,
Χειμώνα, πέμπεις με μεράκι˙
ψυχρόπνοα, κρινένια χάδια,
στιλβώνουν λίμνες και πηγάδια.

Χορεύουν τ' άστρα κ' η Σελήνη
μες στης νυχτός τη σκοτοδίνη.
Σα δέντρου μοιάζουνε λαμπιόνια˙
στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια.

Αυγή σφαδάζει μες στ' αγιάζι
κι ανάδρομα αναστενάζει˙
προς τα ζεστά της καλοκαίρια,
απλώνει -μάταια- τα χέρια.

Μες στη φωλιά η περιστέρα,
κλωσσά τ' αυγά της νύχτα-μέρα,
καθώς το τζάκι ανασαίνει˙
ζωής χαμπέρι ν' ανεβαίνει!

Κ' οι στέγες ζαχαροντυμένες˙
στο φως αμόλυντες παρθένες,
δακρύζουν κρόσια/σταλακτίτες,
να ξεγελούνε τους προφήτες!

Κουμέττος Κ.
(11/2/2013, Λευκωσία)