GUERNICA

Σάρκες ξεσχίζονται, το αίμα ρέει ποτάμι,
βρέχει μνημόσυνα, καρδιών το χρώμα κατράμι˙
πόλεμος γένεται, η γη συλλέγει τον πόνο,
πέτρα φασκιώνεται, γλιτώνει Δίας˙ τον Κρόνο.

Σύνορα σβήνονται, γραμμές κανόνια ορίζουν,
πρόσωπα κρύβονται, μανάδες θλίψη αθροίζουν˙
ήθη λυμαίνονται, δάχτυλα βγάζουν μαχαίρια,
δάχτυλα, ίδια˙ μικρά μετρούσαν αστέρια.

Δάκρυ απλώνεται˙ του γέλιου πνίγει την όψη,
Ύμνος στη Ζάκυνθο, σπαθιού τροχίζει την κόψη.
Να, η Guernica! Picasso, άσπρο, γκρι, μαύρο˙
Prado, σου πήρανε τον πίνακα με τον ταύρο.

Πέρσες, Ασσύριοι˙ Ρωμαίων: Μare Superum!
Cunning in Hebrew? Προφέρουν λέξη, λεν: erum.
Μέγας Αλέξανδρος το γόρδιο κόβει δεσμό του.
Xitler, τετέλεσται!˙ πληρώνει τον κομπασμό του.

Άνθρωπε, άδικα, συν/θλίβεις άλλους ανθρώπους,
να 'χεις, είν' άσκοπο, κοτσιάνι όλους τους τόπους.
Δίπλα σου, κοίταξε! Η φάτσα τι κι αν διαφέρει;
Όλους μας, κάποτε, μιας μάνας τάισε χέρι.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(16-5-2011, Λευκωσία)