Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ

Μερόνυχτα καρτέραγες, να έρθουν να σε βρούνε,
ιππότες σ' άσπρα άλογα, εκεί, στη γειτονιά σου,
μεγάλο ένα "Σ' ΑΓΑΠΩ!" στα χείλια να σ' το πούνε˙ 
κλειστή την πόρτα κράταγες, με ήθος/κλειδωνιά σου.

Το Κάστρο τής Αγνότητας το φύλαγες για έτη,
ποτέ σου, δεν το θέλησες, ανήθικα να πέσει,
ο τρόμος σε κυρίευε, μπροστά σε μαραφέτι,
μ' αυτό, ποτέ, δεν ήθελες, για πάντα, να διαρκέσει.

Τα σκέλια σου, αδιάκοπα, την ώρα προσδοκούσαν,
τ' αράχνιασε η προσμονή, σε ξεχασμένη στάση,
το τρένο, που ανέμεναν, που χρόνια λαχταρούσαν,
να 'ρθει μια μέρα˙ δεν ήρθε ή έχει, πια, περάσει;

Ελπίδες; Τέφρες˙ κάηκαν, ολάκερες στο ράφι,
σαν πήρες την απόφαση να βγεις απ' το καβούκι,
το θάμνο σου τον κλάδεψες -ψαλίδι και ξυράφι-
εκ Πάτρας-Πύργο διαδρομή˙ ταπέλα πλαζ: Παλούκι.

Σοκάκια πήρες μια βραδιά, να έβρεις θύμα/θύτη,
μια κουκουβάγια σ' έβλεπε γιομάτη απορία.
Ο έρωτας μπατίρησε; Ρωτά η Αφροδίτη.
Τα πάντα είναι σχετικά! Της λέει Θεωρία.

Τον πρώτο, που αντάμωσες, του έκλεισες το μάτι,
μ' αυτός στο ξεκαθάρισε πως ήταν κι είναι gay,
στην κάμαρά σου, αδειανό, περίμενε κρεβάτι˙
αντρών σε κάθε photo τους˙ λεζάντα: φευγαλέοι.

Βρε, δες κακό που έπαθα˙ αδίκως, προσδοκούσα,
τα χείλια σου ξεστόμισαν, γιομάτα πόνου φρίκη,
σε μαργαρίτες μίλαγα και πέταλα μαδούσα,
η έρμη πού να ήξερα, πως "ΤΕΛΟΣ" τ' αντριλίκι.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(3-4-2011, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου