ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΝΥΣΤΕΡΙ

στον Φάνη Κρίγκο

Στοχαστικό το βλέμμα σου, 
μυριάδες σκέψεις θρέφει,
ρυτίδες μες στο αίμα σου, 
σοφίας πλεύσεις διάγουν,

χτυπά ο χρόνος το ρυθμό, 
κρατώντας ένα ντέφι,
τα μάτια σου αστείρευτη 
οδύνη μού εξάγουν.

Στο αχανές πεδίο τους˙ 
ένα γιατί θηλάζει,
-Το γάλα ξίνισε, μαμά, 
ακούω να της λέει.

Παράκαιρα μια αστραπή... 
φτύνει βροχή, χαλάζι,
ψηλά, εκεί, στο Μαχαιρά, 
καμμένη σάρκα κλαίει.

Ραπίζ' η μνήμη το παρόν, 
για όσα έχει φέρει,
το αύριο παρηγορεί... 
πως κάτι θα αλλάξει,

σφιχτά μες στην παλάμη της, 
κρατεί στιλπνό μαχαίρι,
το δάκρυ της στο μάγουλο˙ 
το νιώθει, έχει στάξει.

Στο πέλαγος η θλίψη σου 
-κουπί, χωρίς πυξίδα-
η νύχτα γνέθει στη στροφή 
ανατολής αστέρι,

τι κι αν ακρίδα θέρισε
-ανήθικα- Πατρίδα,
ο Σείριος σαν πιάσει γραμμή, 
βαθιά, θα μπει νυστέρι.

Κουμέττος Κ.
(18-8-2011, Λευκωσία)