ΑΠΙΣΤΙΑ

Πέρασαν χρόνια, δίχως να τον ξεπεράσεις,
τώρα τον βρήκες˙ όμως, πάλι, θα τον χάσεις. 
Τρέμεις στη σκέψη, μ' αμαρτία σε κυκλώνει,
σαν η ψυχή σου, έσω της κλαίει, ματώνει.

Η απιστία θίγει την ανατροφή σου,
ένα στεφάνι στο κεφάλι -φυλακή σου-
δίχως τις βέρες, σαν πουλί χαμένο μοιάζεις˙
πόθος/φτερά σου, στο κενό φιλιά του στάζεις.

Ήθος φυλάεις, νύχια βγάζεις σαν αγρίμι,
μ' άλλα φωνάζει απ' την πλώρη σου η πρύμη˙
όσα κι αν κρύβεις, δάκρυα σου τα φανερώνουν,
πνίγουν εσένα, σαν τις νύχτες σ' ανταμώνουν.

Λάθος σημείο, διάλεξες για να ποντάρεις,
βάθος θαλάσσης, σ' αναμένει να φουντάρεις˙
όλα, τριγύρω, σου θυμίζουν ένα σώμα,
έχεις λαχτάρα: ένα χάδι του σε στρώμα.

Ρίγη η μνήμη, τα χαράματα σού φέρνει,
σφαίρα φαντάζει, το κορμί σου γυροφέρνει˙
μια ευκαιρία, δώσ' της την και θα εισβάλει,
μες στην καρδιά σου, ένα τέλος για να βάλει.

Πτώση προσβλέπουν της Βαστίλης Παριζιάνοι,
τύφος σαρίζει˙ κλαίν' αδέρφια οι Ινδιάνοι,
στη Σιβηρία, στα Ουράλια, στην Ασία,
τον Ταμερλάνο στοιχειώνει δυσπλασία.

Φεύγει η Μοίρα, την Αγάπη παρατάει,
άπιστος, πάλι, ο Θωμάς στέκει/κοιτάει˙
Φταίει, κραυγάζει, ο ανάδρομος Ερμής μου,
σάλπαρε, πάει... ήτο ύστατη ελπίς μου!

Koυμέττος Κ.
(9-10-2011, Λευκωσία)