ΛΕΥΚά ΠΕΡΙΣΤέΡΙΑ

Για τα παιδιά, που κόψαμε στις εξετάσεις,
που δε χαρήκανε του έρωτα τις φάσεις,
όπως τ' αστέρια, που έσβησαν πριν να λάμψουν,
σαν περιστέρια, που ποτέ δε θα πετάξουν.

Για τα παιδιά, που τους συνθλίψαμε το λώρο,
λες και δεν είχαμε γι' αυτά ολίγο χώρο
και οι φωνές τους 'γίναν παντοτινές σιωπές,
που μας γεμίζουνε τα βράδια μ' ενοχές.

Για τα παιδιά, που δε γιορτάσανε στο χρόνο,
που μόνο βίωσαν του τέλους τους τον πόνο,
που 'ταν σα σπόροι, που δεν έγιναν λουλούδια,
σαν κάποιους στίχους, αβάπτιστα τραγούδια.

Για τα παιδιά, που δεν τ' αφήσαμε να ζήσουν,
για ν' αγαπήσουν, να γελάσουν, να δακρύσουν,
να παντρευτούνε, να γεννήσουνε άλλα παιδιά,
να μας φωνάζουνε: ''παππούλη μου, γιαγιά!''.

Για τα παιδιά, που δεν τ' αγκάλιασε μια μάνα,
που ο μπαμπάς δεν τα είδε σε αλάνα,
για τα παιδιά, που ποτέ δεν είδανε το φως,
που τη ζωή τους έκοψε ένα ''δυστυχώς''

και τ' αποβάλαμε απ' τον κόσμο μας τον "τέλειο",
αχ, τη Μαρία, Αντώνη, Νίκο, Στέλιο...
κι άλλα που είχαν, μα δεν είπανε μια γνώμη,
σ' όλα οφείλουμε, μα δε φτάνει μια συγγνώμη.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(2/11/2009, Λευκωσία)