ΠΑΤΡίΔΟΣ ΦΑΛΙΜέΝΤΟ

Ντόπιοι με σπείρα πειρατών, 
κουρσέψαν' το βασίλειο,
τίτλος της τραγωδίας μας: 
"Πατρίδος φαλιμέντο!"

Νύσταξε, πήγε, ξάπλωσε,
νωρίς το κοπλιμέντο,
σ' ένα μουσείο θέαμα,
η δόξα μας: κειμήλιο!

Έλα, εν τάχει, θεριστή˙
και φέρε το δρεπάνι,
έχει η κλίκα τους γιορτή
-προβλέπεται ξενύχτι-

σύρε χορό πυρρίχιο,
κατά το μεσονύχτι˙
γύρω μας κλαίνε ορφανά,
ας κλάψουν κ' οι ρουφιάνοι.

Ψάξε στο σύθαμπο να βρεις...
χαράς μου τοπωνύμιο,
ξύσε στη μνήμη μου πληγή
-που είχε ευτυχήσει-

κέρνα την Δήμητρα να πιει˙
χαλάλι κι αν μεθύσει
κ' ύστερις πάρ' μου την ψυχή
και κράτα την ενθύμιο.

Πάρε, Ιούνη, αγκαλιά...
τον Αύγουστο κ' Ιούλη,
πρώτος λογιέσαι στη σειρά,
για φέρθου σαν πατέρας,

όταν η δύση θα πληγεί
στην κόψη τής ημέρας,
γλέντι μακάβριο θα στηθεί˙
χαμογελάστε, δούλοι!

Τρίζει το μέλλον μας, ριγά˙
κι ο Ήφαιστος βαράει,
μπάζει η θάλασσα ξηρά,
συννέφιασε ο Ύμνος

-λέαινα κείτεται νεκρή,
καθώς κι ο γιος της: σκύμνος-
φλέγουνται τα ιμάτια μας
κ' η γη παραπατάει.

Στείλτε ραπόρτο πειστικό...
στο χθες να μας θυμάται,
στέρεψε λήθης ιατρικό,
νοθεύτηκε το γράσο.

Χτύπα, καμπάνα, μια φορά˙
πριχού τεντώσει λάσο,
όσοι κοιμάστε -μείνετε-
αδίκως, μην ξυπνάτε!

Κουμέττος Κ.
(16/6/2012, Λευκωσία)