Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Γήρας τσαπίζει χρόνου/δέρματος ρυτίδες,
σφάζουν τη μνήμη τού ηλιάτωρα αχτίδες,
γύρω σκοτάδι, ατελεύτητο, στο χθες μας,
οι ενοχές μας, περασμένες εποχές μας.

Πέφτοντας σβήνει της ψυχής μας το αστέρι,
νύχτα καρφώνει στο λαιμό του το μαχαίρι,
κόβει ελπίδες, που δεν πρόλαβαν να 'ρθούνε,
μια καλημέρα, πριν πεθάνουν δεν θα πούνε.

Μίτος Αριάδνης˙ οι στιγμές μας σε κουβάρι.
Φεύγει χειμώνας! Έχε γεια, κουτσέ Φλεβάρη!
Άνοιξη, έλα -κι ας δεν φέρεις καλοκαίρι-
ίσως, να φέρει ένα άνθος σου τ' αγέρι.

Στέκει ρολόι και ρεμβάζει σαλιγκάρι,
βρέχει λουλούδια απ' τον Πλούτωνα στον Άρη,
δούλα Σελήνη, τρέξε μάζεψε τη σκόνη˙
Ήφαιστε, χτύπα με συμπόνοια το αμόνι.

Γύρνα, Μαρία, δες -ψηλά- τον Ναζωραίο,
γέρνει κεφάλι, το Αμήν είναι μοιραίο,
σπέρνει Αλήθεια, στάλα αίμα Του στο χώμα˙
μάνα, λογχίζουν σε Σταυρό τού Υιού σου σώμα.

Koυμέττος Κ.
(8-10-2011, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου