Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

ΣΥΛΗΜέΝΗ, ΚΑΡΔΙά ΜΟΥ!

Mιας κρυφής συνουσίας στερνοπαίδι το Αύριο,
π' αγνοεί τον πατέρα, π' αγνοεί τη μητέρα...
και στην όψη του ύφος αντικρίζω μακάβριο,
κάθε δάκρυ του λάβα κ' η ψυχή του καλντέρα.

Συλημένη, καρδιά μου, στων ονείρων τη σχάση,
ποιας στυγνής τραγωδίας εβαπτίστηκες θύμα;
Κ' η Σελήνη κρυμμένη μες σ' αφέγγιστη φάση,
"ωιμέ!", "τρισαλί μας!"... η γενιά μας: "τι κρίμα!".

Πυραμίδες οι μέρες, σ' ολοσκότεινα χρόνια,
σαν ο Νείλος κυλάει προς το Δέλτα τής Μοίρας,
τα λευκά μας εγίναν, πλέον, κόκκινα χιόνια...
και η τύχη στεφάνι στο κεφάλι μιας χήρας.

Κουμέττος Κ.
(27/3/14 - 11:07 π.μ, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου