ΜΑΝΟύΛΑ -άΚΟΥ- Σ' ΑΓΑΠώ!

Αφιερωμένο στη μανούλα μου (†)
και σ' όλες τις μάνες του κόσμου!

Στιγμές μας νάματα τού χθες, αμάραντ' η μορφή σου,
σαν κρίνο μοιάζεις Παναγιάς, λουλούδι Παραδείσου.
Εικόνισμα η όψη σου, προσκύνημα λατρείας,
ο πόνος σου χαμόγελο κι απόσταγμα σοφίας.

Σα γιασεμί μ' αγκάλιαζες, νανούριζες με χάδι,
μες στο καντήλι μου ευχής, μανούλα, ήσουν λάδι.
Τις νύχτες, πριν να κοιμηθώ, μελένιο το φιλί σου,
για του παιδιού σου τη ζωή, θυσία η δική σου.

Μια ευωδιά, πώς στέκεται, η μνήμη σ' ένα τζάκι,
μου διάβαζες -πάλι/ξανά- μικρό παραμυθάκι.
Θυμάμαι κάθε συμβουλή, που μου 'γραφες μ' ευθύνη,
με μια γραφίδα στην καρδιά, για πάντα 'κεί να μείνει.

Καθρέφτης μου το βλέμμα σου. Θωριόμουν, δίχα λάθη.
Ομφάλια η αγάπη σου, απ' της ψυχής τα βάθη.
Ασπίδα, ήσουν δόρυ μου, φωνή μεστή, γλυκιά μου,
πληγών μου πάνω βάλσαμο, μανούλα μου, γειατριά μου.

Αδιάκοπ' η φροντίδα σου, γιομάτη θεία χάρη,
το χέρι μου σαν κράταγες, κρατούσα το φεγγάρι.
Τη νύχτα μέρα έκανες, για χάρη μου στην πλάση,
τ' αδύνατά μου δυνατά και ποιος να με δαμάσει;

Σ' ευχαριστώ, μανούλα μου, για όσα μου 'χεις δώσει,
χωρίς σκοπό άλλη καμιά, δε μ' έχει καμαρώσει.
Το όνομά σου φυλαχτό, θα το φιλώ στα χείλη,
μανούλα -άκου- σ' αγαπώ, βράδυ, πρωί και δείλι.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(8-5-2011, Κορμακίτης)