ΜΕΤάΓΓΙΣΗ ήΘΟΥΣ

Σεργιάνισα στο παρελθόν κι αντίκρυσα Πατρίδα,
το ήθος της βαλσάμωσα -το έφερα μιτά μου-
μετάγγισα, συνειδητά, χλωρίδα και πανίδα,
τον ουρανό, τη θάλασσα κι αυτήνε την καρδιά μου.

Αξίες των προγόνων μας ζωγράφισα σε δρόμους,
πυξίδα μας να γένουνε -ας είναι μέλημά μας-
αχρείαστους να έχουμε της πολιτείας νόμους,
ειρηνικά να λύνουμε το κάθε πρόβλημά μας.

Ιδρώτας τού προσώπου μας να φτιάχνει το ψωμί μας,
η μπαμπεσιά -απόκληρη- να ψάχνει γι' απογόνους˙
περήφανο να περπατά στη ζήση το κορμί μας,
χωρίς να έχει, δίπλα του, βαρόνους και πατρόνους.

Στις γειτονιές τα γιασεμιά μοσχοβολιές να βγάζουν,
κυκλάμινο ν' ανθοφορεί στη σχισματιά τής πέτρας,
πορτοκαλιές και λεμονιές καρπούς τους να μοιράζουν,
καθώς τα βέλη θ' ανεργούν στον πάτο μιας φαρέτρας.

Τ’ ανώφελα τα πάθη μας να σέρνουνται στο χώμα,
ανίκανα να πάρουνε την αίγλη που ποθούνε,
τον Άνθρωπο να έχουμε κονκάρδα μας και Κόμμα˙
Τα μάτια σας, περίεργα, νομίζω με κοιτούνε;

Κουμέττος Κ.
(3/4/2012, Λευκωσία)