Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

ΠΡΙΝ Ο ΚΟΚΟΡΑΣ ΛΑΛΗΣΕΙ!

Σαν εκλείψει απ' τα μάτια το ανθρώπινο μας δάκρυ,
θα 'ναι, μάνα μου, σημάδι πως εφτάσαμε στην άκρη,
πως δεν έχει άλλο πόνο τούτ' η πλάση να μας δώσει,
πως, μανούλα, η καρδιά σου δε θα ξαναμαραζώσει.

Θα 'ν' ο κόσμος μας τραγούδι, κάθε στίχος ευωδιά του,
δε θα γράφει για θανάτους, πως χαθήκανε παιδιά του,
δε θα γράφει πως πεινούσαν των ψυχών τα σώματά μας,
πως ξεσχίζανε oι γύπες -δίχως οίκτο- πτώματά μας.

Στις αλάνες για κρυφτό και μια μπάλα θα κλωτσάμε,
ζαχαρούλα στο ψωμάκι, σαν το βρέξουμε θα φάμε,
η τροφή μας θα 'ναι λίγη, μια ελιά θα εκτιμούμε
κι αν ιδούμε κάπου πόνο, δίπλα βράχοι θα σταθούμε.

Στις γιορτές, στα πανηγύρια θα ανθίζει η ψυχή μας
και της άνοιξης το χρώμα θα μας λούζει τη ζωή μας.
Ο πατέρας θα κοιτάζει μ' αγωνία αν θα βρέξει,
η καμπάνα θα χτυπάει, πριν ακόμα ήλιος φέξει.

Πριν ο κόκορας λαλήσει, πριν τρισάκις προδοθούμε,
πριν ο ήλιος μετοικήσει, πριν από τη γη χαθούμε,
ας κρατήσουμε τα χέρια όλοι μας σ’ αυτόν τον κόσμο
κι ας μυρίσουμε θυμάρι, δεντρολίβανο και δυόσμο.

Koυμέττος Κ.
(13-7-2011, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου