ΠΟΙΗΤΙΚόΣ έΡΩΤΑΣ

Έξω βροχές με αστραπές, βροντές -χαμός τής πλάσης-
έσω στο τζάκι ζεστασιά, σαν των βοδιών τα χνώτα˙
πάρ' ενός Φοίνικα φιλί και κοίτα... μην ξεχάσεις:
τ' άστρα που σέρνουνται σβηστά ν' ανάψεις σαν και πρώτα!

Ντύθου αγάπη κι άσε με να σου μιλώ αιώνες˙
όσα η νύχτα σκέπασε θα σου τα φανερώσω.
Ρίγη ιδρώνουν δέρματα και σμίγουνε λαγόνες,
ξάγρυπνη θα μου σπαρταράς, προτού σ' εξημερώσω.

Μύδι το στρείδι αγροικά κι ατάραχ' η Σελήνη,
βλέννα τη σκόνη συγκρατεί κι αφρίζουνε ρουθούνια.
Στέκει σαν άγαλμα σκηνή˙ ρωτά ο Rossellini:
Ξέχασες πάλι; Δες, γελά μικρό παιδί σε κούνια!

Τρέμει η φλόγα στο κερί -ο άνεμος θεριεύει-
ψάχνει ο λύκος για τροφή κ' οι στάνες αγωνιούνε,
σχίζει της μάνας η κραυγή τα μάκρη π' αγναστεύει:
Θάλασσα, πες μου, να χαρείς ο υιός μου ξέρεις πού 'ναι;

Χάδι από το χέρι σου αρδεύει το κορμί μου,
όλα, τριγύρω μας, θαμπά τα τζάμια μάς κοιτούνε.
Ήσουν το αίτιο μου εσύ, δεν ήσουν αφορμή μου.
Όσοι, που ζουν ποιητικά, την πρόζα δεν ποθούνε.

Koυμέττος Κ.
(15/4/2012, Λευκωσία)