ΕΜΙΛΙΑΝΟ ΖΑΠΑΤΑ ΣΑΛΑΖΑΡ

"Καλύτερα ο θάνατος, σαν έρθει να σε βρίσκει
όρθιο παρά γονατιστό!", τους έλεγες με πάθος,
με δέος σε εκοίταγε και πίστη μια παιδίσκη,
έτοιμη να θυσιαστεί... κι ας ήταν όλα λάθος.

Στ' Ανενκουίλκο φύτρωσε ο Θρύλος σου, Zαπάτα!
Ντίας, δεν το προνόησες Ηρώδης για να γένεις;
O χρόνος σού εφύλαγε ολόμαυρα μαντάτα.
Ξύπνα, πια, άλλο απαθής τι στέκεσαι και μένεις;

Κρικέλια δεν έχει η γη, μα όλοι λίγη θέλουν,
χέρια μοιράζουνε ψωμί -με μια ελιά γλεντάνε-
τα μάτια μες στο άδικο τις κόρες τους διαστέλλουν,
ψάχνουν να διώξουνε ντροπή. - Δεν έχουν, τι να φάνε;

Ψηλά-ψηλά στον ουρανό οι κόνδορες πετάνε,
διάπλατ' ανοίγουν τα φτερά και σκιάζεται ο Ήλιος,
αρπάζουν βρέφη τα βυζιά, μα γάλα δε ρουφάνε,
ζώνει η πείνα την κοιλιά, σαν γαστρικός δακτύλιος.

Mονάχα "Γη και Λευτεριά", μονάχ' αυτά αρκούνε.
Χώμα, για άκου ιαχές! Αγρότες σου ιδρώνουν.
Δεν είναι απ' το όργωμα, για άλλο πολεμούνε,
ψίχα δικιάς τους άνοιξης, για να 'χουνε πεισμώνουν.

Του Νότου Τίγρη, Ήρωα και του λαού Προστάτη,
ύμνου σφυρίζεις τον γνωστό σκοπό "Λα Κουκαράτσα",
ματαίως σ' επικήρυτταν, μεγάλ' Επαναστάτη,
πίστεψαν θα σε πρόδιδε των ανταρτών σου ράτσα.

Τολτέκοι, Μάγια -δίπλα σου- μαζί σου κι οι Αζτέκοι,
Σχέδιο Αγιάλα πρόταξες σαν λύση, Εμιλιάνο,
με Πάντσο Βίλα έσμιξες... ψυχών φιλία στέκει,
γράμμα σου έλαβα, προχθές, με ένσημο: Ινδιάνο!

Στο τέλος, πάντα, κάνουμε -μου γράφεις- το ταμείο.
Λόγια δεν έχω, τι να πω... μ' αυτό τα είπες όλα!
Ενέδρα κι αν σου έστησαν η φήμη σου μνημείο.
Χάρε, για δώσε πρόσταγμα, ν' ακούσω έγια-μόλα!

Koυμέττος Κατσιολούδης
(19/3/2012, Λευκωσία)