ΦΛΟΓΕΡΑΣ ΑΣΜΑ

Καμπάνα μονοσήμαντρη πενθεί με ήχο θλίψης,
βοσκός κουρεύει πρόβατα, ο λάκκος θρέφει βδέλλα,
εάν με νιώθεις κόπιασε, αντάμα μου, να νίψεις,
το πρόσωπό σου, μες στο χθες, με κάρδαμο, κανέλα.

Αγνάντεψα την μάνα μου, τον κύρη μου στο χώμα,
πασάλειψα τη θύμηση με λούστρο, μην ξεβάψει,
σουσάμι το ανέβασα, ξυπόλητος, στο δώμα,
για φίλησέ το, ήλιε μου, το σπόρο του να στάξει.

Η μνήμη υπνοδεύουσα -μαβλούκα* στο κεφάλι-
ζεστά ψωμιά λιμπίστηκε, που έψηναν οι φούρνοι.
Μουλάρια απαλούκωτα με πεισμονή μεγάλη˙
τη νέα τάξη, σήμερα, την βασιλεύουν στούρνοι.

Στολή όλοι φοράγαμε, ακόμη και πηλίκιο,
το ήθος μας το διόρθωνε η ράβδος, σαν αλφάδι,
χωρίς˙ μα κι όταν έπιπτε, συνήθως, είχε δίκιο,
κανένας δε στραβώθηκε απ' το δικό της "χάδι".

Αλλοτινές μας εποχές -θα σκέφτεστε- το ξέρω,
τα χρόνια μας αγύριστα, δεν τα ζυγώνει πλάσμα,
αχ, να 'τανε να πήγαινα, προζύμι για να φέρω,
ψυχές για να ζυμώσουμε με μιας φλογέρας άσμα.

*μαβλούκα= μαξιλάρι

Κουμέττος Κατσιολούδης
(23-9-2011, Λευκωσία)