ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜόΣ

Μια θρηνωδία τής ψυχής, Θεέ μου, απ' τα χείλη,
να μπόραγα να Σου 'στελνα με θάλασσας κοχύλι.
Η ώρα πήγε τριαντατρείς, δες τα παιδιά... λυγίζουν,
το μεροκάματο αργεί, οι τσέπες τ' ατενίζουν.

Αγίοκλημα, γιαγιούλα μου, για κόψε λίγο, φέρε,
κραυγή μου, άκου, Παναγιά˙ σε προσκυνώ, ω Χαίρε!
Tα χρόνια είναι Κατοχής με Προσφυγιά, αντάμα,
η λύτρωσις, αν θα φανεί, δικό σου θα 'ναι θάμα.

Στο χέρι μια πατερημί, ελπίδων μας μαγκάνι,
την περηφάνια, που 'χαμε, την ρήμαξαν ρουφιάνοι.
Στην Αγορά το όστρακο, γιατί εκαταργήθη;
H εξορία χρειάζεται, για ν' απομείνουν ήθη!

Κουμέττος Κ.
(26/2/2012, Λευκωσία)