Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

ΝΑΥάΓΙΟ "ΖΗΝΟΒίΑ"

Υφές του χθες οι αναμνήσεις
-απομεινάρια χρονικά-
π’ ανακαλούνε συναισθήσεις,
που μας γελούν ειρωνικά.

Ταξίδια μες στο παρελθόν μας,
σ' αντιμαχίες των Θεών,
των απεχθών, των συμπαθών μας˙
των ανεκπλήρωτων κλεών.

Αντιλαλούν οι παιδικές μας
-οι άγουρες μας οι φωνές-
ομαδικές, γηπεδικές μας˙
της νίκης κ’ ήττας ηδονές.

Μες στην αγκάλη σου, μανούλα,
θηλάζω γάλα προκοπής,
καθώς σχολειού η καμπανούλα,
σιγής φαντάζει βιαστής.

Kαι σ’ ονειρώξεις εφηβείας
ψάχνω το μίτο ιαχής,
ναυάγιο μοιάζω Ζηνοβίας˙
κατάδυση αναψυχής.

Οι ανεπούλωτες πληγές μου,
το αίμα στάζουνε στη γη,
παραμονές μου, διαφυγές μου˙
καρδιάς λογιούνται ναυπηγοί.

Koυμέττος Κ.
(6/3/2013, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου