Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

THΣ ΝΙΚΗΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ

Ακόντιζα τα όρια μου σε ύψη δοξασμένα,
στον ουρανό φτερούγιζα˙ της νίκης ταξιδιώτης!
Στα έσω μου ζυμώθηκα περήφανος πατριώτης,
τα όσα που κατέκτησα μ' ιδρώτα δουλεμένα.

Στο χέρι μου λαμπύριζες, σαν φέγγος των αστέρων˙
ψαχούλευα το σώμα σου την αίγλη του να νιώσω.
- Χαλί με πέντε βήματα γαλάζιο θα σου στρώσω!
Σου είπα και σ' εκτόξευσα στο κάλλος των αιθέρων.

Αντίλαλος τού ήχου σου ξεσχίζει τον αγέρα˙
καθώς αυτός φυσορραγεί... δακρύζεις, συγκινείσαι.
Με ρίγος ταλαντεύεσαι -εκεί- ψηλά, που είσαι,
σαν μπαλαρίνα σε σκηνή... σε άσχημή της μέρα.

Τα νέφη σ' ατενίζουνε με φόβο, μην τα φθάσεις.
Ρωτάς: "Πού είναι η κορφή;" Oι πάντες αγνοούνε!
Πουλιά που σ' ανταμώνουνε "Τι είσαι;" απορούνε˙
κι εσύ λυγάς το βλέμμα σου, μετράς στη γη εκτάσεις.

Στην κάθοδο απλώνεσαι πιο πέρα για να πάεις,
φιλεύεις τον ορίζοντα με το χαμό/γελό σου.
Χλωρίδα σ' ερωτεύεται -την όψη, το μυαλό σου-
στα χείλια της η άνοιξις: Mαρτάπριλος κι ο Μάης.

Καρφώνεσαι στα σπλάχνα της κι ανθίζεις μες στο χώμα˙
ο έρωτάς σου σάλπισμα αγάπης μέχρι τέλος.
Για όνομα θα σου 'δινα στη βάφτιση: "Oθέλλος",
με δίχα να 'χω πρόθεση: υπαινιγμό ή σκώμμα!

Κουμέττος Κ.
(25-9-2012, Λευκωσία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου