έΝΑΝ ΑΠΡίΛΗ ΜΟύ ΧΡΩΣΤάΣ

Άνοιξε την εξώπορτα και μπες -όπως και πρώτα-
κόψε και δυο τριαντάφυλλα˙ παρέκκλιση στη ρότα.
Πόσο το δάκρυ να κυλά κι αναπαμό μη βρίσκει,
ξέραναν μες στο βλέμμα μου πετούνιες συν ιβίσκοι.

Όταν σ' ανοίξω, μην ντραπείς, δεν άλλαξα, διόλου˙
πάλιν "Αγάπη!" θα σε πω, με δίχα ίχνος δόλου.
Δώσ' μου στα χείλη το φιλί, για να ξεχάσω τ' άλλο,
τριάντ' αργυρίων ένσημο, κατάδοσης σινιάλο.

Έναν Απρίλη μού χρωστάς στων Ελαιών το χώμα,
έλα, μια νύχτα στα κρυφά ή μιαν αυγή, ακόμα.
Έναν Απρίλη μού χρωστάς, για φάνου, φέρε μου τον˙
τρεις μελωδίες, παίξε μου... Ανάστασης- λαούτων.

Άγγιξε τις παλάμες μου, ζαμάνια σ' αναμένουν,
είμαι εγώ -θενά το δεις- καρφιά που μπαίνουν, βγαίνουν˙
μα τα σημάδια μένουνε αγέραστα στο χρόνο,
θυμίζουν δρόμο Γολγοθά και προδοσίας πόνο.

Βρέφος θηλάζει το βυζί -ποθά ζωή να ζήσει-
ψάχνει παπάς σε γειτονιές παιδιά να κατηχήσει.
Αίμα μού πήρες και καρδιά˙ ζηλεύουν οι Αζτέκοι,
λείπεις κ' η κάθαρσις αργεί, το χθες μου κούφιο στέκει.

Κουμέττος Κ.
(6/4/2012, Λευκωσία)