ΤΩΝ ΗΘΩΝ ΤΑ ΕΙΛΗΤΑΡΙΑ;

Στου πουθενά τα κάτεργα, σ' ανούσιες, ξένες χώρες,
σε πλαίσιο ματαιότητας σαλίγκαροι γεννιούνται,
σαν οι χαρές απόκληρες -ολότελα- ξεχνιούνται,
καθώς γινήκαν οι καρδιές στυγνές, πια, μισθοφόρες.

Τ' ανίκανα τα ύφη μας οι γύπες δεν ξεσχίζουν
(ψοφίμια δεν ορέγουνται, που τρέφουνται "ανάξια"),
με δίχα ίχνος ιλασμού -σ' εμπόρων εργοτάξια-
που μόνον ξέρουν άγαρπα, σαχλά να σαλιαρίζουν.

Αντρίκελα, που θεατές... το μέλλον τους θωρούνε,
να παίζεται ξετσίπωτα κι ασύστολα στα ζάρια.
Πού είναι, πού χαθήκανε ηθών τα ειλητάρια;
Αλήθεια, έτσι οι ψυχές πώς γίνεται να ζούνε;

Ολόλευκες ανταύγιες πουλάνε παραμύθια,
στα νιάτα υποστέλλουνε την κάθε τους ικμάδα.
Στον πάτο, πλέον, φτάσαμε! Τι με κοιτάς, Παλλάδα;
Πού είν' η περηφάνια μας˙ που γιόμιζε τα στήθια;

Τ' αστέρι μας κι αν έπεσε πριν μύρια-χίλια χρόνια,
εμείς -κατόπιν- το 'δαμε, σαν έφτασε το φως του˙
και τώρα που αφίχθηκε κι η έσχατη ηχώ του,
δεν ξεύρω αν την άνοιξη... θα φέρουν χελιδόνια!

Κουμέττος Κ.
(29-8-2012, Λευκωσία)