EAΛΩ ΤΑ ΗΘΗ

Μαστίγωσα τα πάθη μου, να μη με βασανίζουν,
αλύπητα το χέρι μου τα χτύπαγε με μένος˙
το αίμα έτρεχε, αργά, σαν κρέμα που την πήζουν,
τα δάκρυα, πριν πέσουνε, τα μάζευε Παρθένος.

Η κάθαρσις, αν θα φανεί, δε θα 'ναι όπως πρώτα˙
τα θέατρα -ανήκουστο- δεν πλάθουν χαρακτήρες,
θυμό, αδίκως, βγάζουμε˙ κλειστά κρατούν τα ώτα,
οι μήτρες που μας γέννησαν λογιούνται, πλέον, στείρες.

Ατέρμονοι συλλογισμοί: της ύλης κρατητήρια,
το νόημα μετέωρο... δεν ξέρει, πια, το δρόμο˙
χαθήκανε των ένοχων τής ενοχής τεκμήρια,
οι πάντες -ΟΛΟΙ- άνισοι, απέναντι στο νόμο.

Αλώθηκαν τα ήθη μας και μπάζει η ψυχή μας,
οι άμυνες κατέρρευσαν˙ στην Πόλη μας κουρσάροι.
Απόδημη στα Τάρταρα η έσχατη ευχή μας,
με δίχως φλόγα στέκουνται στα ακρωτήρια φάροι.

O ίδιος μήνας έρχεται κι ο ίδιος μήνας βγαίνει,
ρουτίνα η ζωούλα μας, φωνάζουν παπαγάλοι.
Αλί μας... πείτε: τρισαλί! Tο μέλλον μας πεθαίνει˙
Ανάστασης το μήνυμα μού είπαν δεν εστάλη.

Koυμέττος Κ.
(16/4/2012, Λευκωσία)