Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

ΔάΚΡΥ

Μ' ένα γιατί στα μάτια δάκρυ,
σαν γάλα μαύρο από θήλυ,
η μνήμη μάρμαρο στην άκρη,
σαν Παναγιάς σβηστό καντήλι.

Σώμα σου άγαλμα, τσολιά μου,
μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη,
πονά σαν σε θωρ'  η καρδιά μου.
Πώς την αντέχεις τόση νιότη;

Δίπλα, ληστές και μιζαδόροι,
χρόνια... λυμαίνονται πατρίδα,
στις αποθήκες λείπουν σπόροι,
λιμός κυκλώνει την ακρίδα.

Μπροστά σου, άδεικτη πυξίδα...
δίχως ελιά το περιστέρι,
για να σωθεί όποια ελπίδα,
πρέπει, βαθιά, να μπει νυστέρι.

Γύρω, καπνοί και δακρυγόνα,
μα το δικό σου δάκρυ ρέει
απ' τον Χρυσό πέμπτο Αιώνα.
Πρώτα, γροικά... κατόπιν, λέει:

Κοίτα, ψηλά, στον Παρθενώνα,
μη σε λυγίζουν οι τριγμοί σου,
τι κι αν κρατάς, μόνο, σφεντόνα,
δείξε, σε όλους, την πυγμή σου.

Koυμέττος Κατσιολούδης
(29-6-2011, Λευκωσία)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου