Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗΣ

Στης Γεσθημανής τον κήπο
κάνε να ’μουνα, Θεέ μου,
κάνε να ’μουνα η πέτρα,
που γονάτισες, Χριστέ μου.

Ν’ άκουγα την προσευχή Σου,
πριν να πάρεις το φιλί Σου
και να έπεφτε το αίμα,
σαν ιδρώτας Σου σ’ εμένα.

Να ‘μουνα εγώ, μακάρι, στης Γεσθημανής τον κήπο,
να ‘μουνα εγώ η πέτρα, ν’ άκουγα καρδιάς Σου χτύπο,
ν’ άκουγα την προσευχή Σου, τη θεάνθρωπη ευχή Σου˙
ν’ άκουγα από τον Κύριον: ‘’Παρελθέτω το ποτήριον!’’

Στης Γεσθημανής τον κήπο
κάνε να ’μουνα, Θεέ μου,
κάνε να ’μουνα η πέτρα,
που γονάτισες, Χριστέ μου.

Να ’νιωθα την αγωνία,
τον ανείπωτό Σου πόνο,
σαν εγκόλπιζες εντός Σου
δύο φύσεις σ’ ίδιο χρόνο.

Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/Ερμηνεία: Πάτερ Ιωσήφ Σκέντερ