ΖΗΛΕύΕΙ Τ' ΑΗΔόΝΙ

Στον Δημήτρη Μητροπάνο ( †, 17/4/12)

Σ' άσπρο ξωκλήσι άναψα στη μνήμη σου καντήλι
κι ένα κερί αλώβητο από βροχές κι αγέρα˙ 
δάκρυ κυλά στο μάγουλο -σκουπίζει το μαντήλι-
μαύρη υψώνω του χαμού μεσίστια παντιέρα.

Ήσουν παιδί -ολόχρονα- μ' απλότητα στα χείλη,
μάσκα, ποτέ, δε φόραγες, σε κάποιους για ν' αρέσεις,
γνώριζες, μα κι εδιέκρινες: "Πολλοί στο παίζαν φίλοι!",
ούτε στιγμή δεν άντεχες σε σχέσεις, σαν αιρέσεις.

Άνανδρα μαχαιρώματα, δεν ήταν του κεφιού σου,
διάφανο κρίνο ήσουνα, ξεχείλιζες αλήθεια˙
ήταν απλοί οι άνθρωποι: αυτοί του σιναφιού σου,
γάλα μιας μάνας ήπιανε, που 'χε Ελλάδας στήθια.

Mάθημα σού παρέδωσε˙ θυμάσαι; O Ζαμπέτας.
Δάσκαλος με τα όλα του, που φάνταζε γονιός σου˙
ήτανε χρόνια δύσκολα: τα χρόνια τής κασέτας,
Άξιον Εστί το έργο σου κι ολάκερο το βιος σου.

Έντεχνο αίμα λαϊκό στις φλέβες σου κυλούσε,
μύριοι χορδών χρωματισμοί -ζηλεύει τ' αηδόνι-
ό,τι εσύ τραγούδαγες, ουδένας δεν τολμούσε,
ήξεραν πως η σύγκριση πληγώνει και ματώνει!

Κουμέττος Κ.
(17/4/2012, Λευκωσία)