ΤΗΣ ΑΓάΠΗΣ Ο ΕΞάΝΤΑΣ...

Στα καφενεία... των ασίγαστων παθών,
θολά τα τζάμια μες σ' ανέσπερο χειμώνα
κ' οι εκπνοές μας, πια, ξεκούρδιστων χορδών,
στο μάτι είναι εμπορεύσιμου κυκλώνα.

Αν μ' αγαπήσεις, πιο πολύ... μη μου το πεις,
ο κόσμος, όλος, μιας στιγμής το κοίταγμά σου,
σου το δηλώνω -δια χειρός- υποταγής,
για να 'χω, έστω, φαντασίας άγγιγμά σου.

Τα τρένα φεύγουν σε σταθμό της Αττικής
κ' η Πίνδος στέκει μες σε νύχτες τυλιγμένη,
εφημερεύει μες σε ψύχρες Αρκτικής
κ' οι εποχές μας... παίχτες είναι πουλημένοι.

Οι φυλακές μας σ' εκπομπές ερτζιανές,
που μας ταΐζουν νοθευμένες τες ειδήσεις
κι εμείς με φάτσες, που θωρούν στο αχανές,
μασάμε βίρα, σωρηδόν, τες ψευδαισθήσεις.

Κοντά μου, έλα, να συνθλίψουμε το χθες,
τες σάπιες πλάνες να διαλύσουμε, για πάντα...
και των ονείρων να μετρήσουμε γωνιές,
με των καρδιών μας... τον αλάθευτο εξάντα.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(19-11-2013, Λευκωσία)