ΑΝΑΜάΡΤΗΤΗ ΜΗΛΙά

Σ' άδειο σώμα ξενυχτώ, δίχ' αντρέσα κι αριθμό˙
η σιγή μου αλυχτά, κλαίει μ' αναφιλητά.
Έξω μπόχα -μια βρωμιά- ώρα σήμανε "μηδέν",
ο καθείς εξουσιαστής ίδιας μάσας το ρεφρέν.

Ακραιφνώς, ο ουρανός˙ έναστρος, πριν γαλανός,
της σοφίας του ηχεί τη δικιά της εκδοχή:
"Όπου λύκους -αν θα δεις- κάπου 'κεί κοντά θα βρεις
κ' υποτέλειας αρνιά, να ριγούν στην καταχνιά!".

Στα λιβάδια της φυγής˙ οι ανέμοι αληγείς,
σπρώχνουν Ήλιο προς δυσμάς, καρτερεί ο Παναμάς,
να ωθήσει τη ζωή πάλι στην ανατολή,
για ν' ανθίσουν οι ευχές στης ψυχής τις απαρχές.

Πλώρη βάζω για το χθες, σ' αναμνήσεις παιδικές˙
σ' αναμάρτητη μηλιά, η καρδιά μου συναντά:
τ' όνειρό της –το αγνό˙ τ' αντικρίζει, γονατά.
Ταπεινά, το προσκυνά, τη συγχώρεση ζητά.

Μα εκείνο -με στοργή- της μπαλώνει την πληγή,
μες στα μάτια την κοιτά και μ' αγάπη της μιλά:
"Γύρνα πίσω, μη λυγάς! Την αλήθεια σου, ν' ακούς˙
έτσι, θα 'χεις ευωδιές σε δυσώδεις ατραπούς!".

Κουμέττος Κατσιολούδης
(20/2/2013, Λευκωσία)