ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΥ

Ξημέρωσε... κι απέναντί μου.......
και πάλι ο Πενταδάκτυλος.
Πλησιάζει η μέρα, μου λέει... θυμάσαι;
Θυμάμαι, του λέω.
Ωστε... δεν ξεχνάς, μου λέει.
Όχι, του λέω.
Μ' αυτό δεν αρκεί, μου ξαναλέει.
Το ξέρω... το ξέρω...
αγωνίζομαι, κιόλας... του λέω.
Κι αυτός άρχισε, τότε, να γελά....... τόσο δυνατά...
μα τόσο δυνατά...
που σήκωσε απ' τον ύπνο τους...
τον Αυξεντίου..... μέχρι και τον Τεύκρο...
κι άρχισαν κι αυτοί..............
να με περιγελούν... μαζί του............

Κουμέττος Κ.
(13/7/14 - 8:14 π.μ, Λευκωσία)