ΚΑΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ

Kρυμμένη σιωπή, εσένα προσμένει,
ο χρόνος κυλά, ελπίδες υφαίνει,
σε νιώθω, σκιρτώ, βαριά ανασαίνω,
εσένα ποθώ, με κόκκινο μπαίνω.

Γυμνός ουρανός, πουλιά τον μαδάνε,
τα μάτια σου φως, σαν Ήλιος σκορπάνε
κι εγώ πιο κοντά, με τόλμη πλησιάζω,
πετώ πιο ψηλά, σαν Ίκαρος μοιάζω.

Καμένη καρδιά, διεπράχθηκε ύβρις,
σπασμένα φτερά, λες πέρασε τίγρης.
Δεν ξέρω αν ζω, παλμό δεν ακούω,
εσύ, πουθενά... τον κώδωνα κρούω.

Χορός και ποτό, τις νύχτες σε ψάχνω,
βουτώ στον βυθό και όνειρο φτιάχνω,
παντού, σε ζητώ, να σου πω ''Σ' ΑΓΑΠΩ!'',
μακριά σου λειψό, ποίημα μοιάζω ισχνό.

Τρεκλίζ' η φωνή, τ' αστέρια χορεύουν,
μα κάθε αυγή στο φως ημερεύουν...
κι ο Ήλιος, ξανά, την πλάση φωτίζει,
αχτίδες σκορπά κι αγάπες ορίζει.

Κουμέττος Κατσιολούδης
(2-7-2011, Λευκωσία)