ΜΟΥ ΠΕΣΑΝΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΑΧ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
τα δάκρυα πυξίδα μου, σωτήρια σανίδα μου˙ 
και όλα, όσα πόθησα, ποτέ μου, δεν τα γνώρισα,
ανάδρομη η μοίρα μου, χωρίς λυκίσκο μπύρα μου.

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
οι θύμησες λυγίζουνε, τα βλέπουν, δεν τ' αγγίζουνε˙
για κόπιασε, αγύρτη μου... εγωισμέ, αλήτη μου...
και φώτισ' τον φεγγίτη μου, ξεγέλασε τη λύπη μου.

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
φυγόστρατοι οι φίλοι μου, σα σβήνει το καντήλι μου˙
και έγινε η μνήμη μου... η επιτύμβια στήλη μου,
για να θυμάμ’ εμένανε, με δίπλα μου κανένανε.

Μου πέσανε τα όνειρα, αχ, μέσα στα λασπόνερα,
η θλίψη μου ανείπωτη στους δρόμους σαν ξετσίπωτη˙
χωρίς ντροπή ενέδωσε, στ’ ανήλιαγα κατέδωσε,
αλήθειες της επώδυνες... μες στο ποτό ανώδυνες.

Κουμέττος Κ.
(2-11-2010, Λευκωσία)