Η απύθμενη μαγεία τής ωρίμανσης τής ψυχής μας καθρεφτίζεται στον αφαιρετισμό της. Και δεν αναφέρομαι, μόνο, στο τι -αξιολογικά- κρίνοντας... πετά και στο τι αφήνει... αλλά, κυρίως, στο πώς και πόσο -περίτεχνα- πλέον, συμπυκνώνει... χιλιάδες άχρονες αιωνιότητες σ' απειρελάχιστες φθινοπωρινές ψιχάλες, διανθίζοντας την αποδημιά μ' ολόλευκα μαντήλια, διότι ο σεβασμός στον αποχαιρετισμό... αν και δεν αποδεικνύει πως πήραμε το μάθημά μας, αποδεικνύει πως έχουμε αφομοιώσει κανόνες και τρόπους υγιούς συμπεριφοράς κι ο δρόμος τού περαιτέρω εξευγενισμού μας, παραμένει, ακόμη... ορθάνοιχτος.

κουμΕττος κ.
(2/11/17 - 14:14, λευκωσία)