ΠΑΤΡίΔΑ ΜΟΥ, ΑΚΡίΔΑ ΜΟΥ....

Στυγνή στις τσέπες παγωνιά...
και άδειες οι παλάμες,
τα όνειρα ξεπάγιασαν............
και τρύπιες οι πιτζάμες.

Η πιο βαριά μας χειμωνιά,
χωρίς σταγόνα μία,
τα πάντα, γύρω, ερημιά....
και όαση καμία.

Πατρίδα μου, ακρίδα μου....
που τρώεις τα παιδιά σου,
που δεν αφήνεις, πίσω σου...
μια ψίχα 'π' τα ψωμιά σου.

Μαντήλια μες στα χέρια τους....
κουνιούνται, ξομακραίνουν,
σαλπάρουνε στα πέλαγα.........
αχ, κι όσο πάν' μικραίνουν.

Κι αποδημούν, σαν τα πουλιά.......
να ζήσουν... ψάχνουν τρόπο,
φωλιά να βρουν και ζεστασιά,
σε άλλον, πλέον, τόπο.

κουμΕττος κ.
(6/11/2017 - 16:09, λευκωσία)