Κι ονειρευόμαστε. Κι όλο φεύγουμε... για τόπους αλαργινούς. Τόπους, που δεν ξέρουμε και, κυρίως, που δε μας ξέρουν. Διότι το δεύτερο μάς είναι πιο απαραίτητο. Μας είναι η απόλυτη ανακούφιση. Η απόλυτη συγχώρεση. Η απόλυτη επανεκκίνηση. Και το μιλίμετρο... και πάλι στο μηδέν. Κι ας είναι η μηχανή... ξεχαρβαλωμένη. Ποιος τη βλέπει!

κουμΕττος κ.
(1/11/17 - 21:54, λευκωσία)