ΑέΡΙΝΟΙ ΚΑΛΠΑΣΜΟί

στον Γλαύκο Κληρίδη

Στην όψη σου ανθίζουμε,
ωσάν τες παπαρούνες…
της Μαρωνιάς απάγκιο,
λιμάνι στες φουρτούνες.
Ιούλης... μαύρη χαραυγή...
και στραγγισμένα χείλη,
ριπές, πληγές, βομβαρδισμοί
και στην ψυχή καντήλι.

Ελπίδες στέρφες σύναξες,
μετάγγισες κουράγιο,
τον πρόσφυγα οδήγησες...
σ' έν' ασφαλές μουράγιο.
Καραβοκύρη μου σοφέ,
πολιτικέ τού ήθους,
του Μαρωνίτη έλυσες
τους γόρδιούς του γρίφους.

Τον στήριξες, αδιάκοπα,
σαν μάνα και πατέρας,
φεγγοβολούσες τις νυχτιές,
σαν Ήλιος τής ημέρας.
Πυξίδα μας αλάνθαστη
στων φόβων μας το σκάφος,
πιλόταρες το μέλλον μας,
χωρίς ουδένα λάθος.

Ταυτότητα περήφανη
μάς χάραξες στο βλέμμα
και τη ζωή μας διέσωσες,
προτού χαθεί στο τέλμα.
Παράξενα πώς μας κοιτούν
οχτροί μας, μα κ' οι φίλοι,
σαν τ' όνομά σου φυλαχτό,
μας βγαίνει απ' τα χείλη.

Κληρίδη, φίλε μας καλέ,
της Πιτσιλιάς βλαστάρι,
να ξέρεις τέσσερα χωριά,
σε βλέπουν με καμάρι.
Αγια-Μαρίνα, Ασώματος,
Καρπάσια, Κορμακίτης...
σ' ευγνωμονούν από καρδιάς...
κι ο κάθε Μαρωνίτης.

Κουμέττος Κατσιολούδης
17 Μαρτίου 2006